Правапіс·org

Вера Рыч, 2005-07-2

Vera Rich, London

<span class=»small»> Open Letter from Vera Rich, June 30, 2005 </span>

Dear friends – writers and lovers of Belarusian literature,

As some of you may be aware, there is currently a project to produce a CD of Belarusian literature in translation, to be produced under the auspices of UNESCO, with some kind of participation from the Janka Kupala library in Minsk.

Unfortunately, this will not, in my opinion, give an adequate representation of Belarusian literature, and although I have done my best at «damage limitation», what seems to be a quite arbitrary time-limit has been imposed, and, alas, I can do no more. I am writing, therefore, not so much to apologize (for I have done all that was in my power – to the neglect of other work and commitments!) but to try to explain the situation.

Although I have been translating Belarusian literature for almost 50 years, and am – I think – fairly well known to Belarusian literary circles, I first learned of this project (in a somewhat roundabout manner) only in late April, 2005.

I immediately tried to find out what was happening, and why I had not been informed (particularly since the person compiling the CD had been in touch with me on a number of occasions over the past few years).

In the course of the next few weeks, I discovered the following:

1) The project was planned at least a year ago, at which time the Belarusian embassy in London was informed of it. However the letter containing this information was apparently put aside and ignored/forgotten.

2) The person who worked at the Janka Kupala Library who was supposed to be compiling the CD failed to return from a visit to Vilnia earlier this year, having apparently done little or no work on it.

3) The task of compiling it was then given to Svetlana Skomorokhova (NB She prefers to spell her name in Russian) who was at that time busy completing her Candidate»s dissertation. In the avtoreferat of her dissertation she wrote that the CD would be published in June 2005 (the original deadline). When I asked about this, she said that she had given this date only as a formality, for the sake of appearances, and in the full expectation that she would be allowed more time.

4) Later, however, she informed me that the UNESCO office in Moscow insisted that she should keep to the deadline of 21 June, or else pay a fine.

5) I approached Jim Dingley, the head of the Anglo-Belarusian Society, an organization devoted to the promulgation of Belarusian culture in anglophone circles. He contacted Uladzimier Shchasny – head of Belarusian delegation in UNESCO… Shortly after this, Miss Skomorkhova reported that she had been given an extension of two weeks.

6) It appeared that the material she has acquired so far consists of translations done in the USSR, from Russian intermediate versions, by persons of no literary talents in English. They are accordingly of low quality, and abound in errors… and simply not a worthy representation of the beauty and subtlety of the originals.

7) It was impractical for me to get to Belarus to find out more just at this time. However, I was able to meet her over the weekend of 11-12 June. During this meeting, she told me that the idea of the CD is to include «everything available»… prose and verse. She said she wanted to include my translations from Like Water Like Fire! (ISBN: 0048910414), and The Images Swarm Free (and even some from Poems on Liberty <a href=»http://www.svaboda.org/info/poems_on_liberty.pdf»>[full PDF]</a>). She also wanted to use my preface from Like Water Like Fire (suitably updated) as preface to the CD. I suggested that she should also include some of my translations which have been published in various literary magazines, and also various other high-quality translations which had been published by the Anglo-Belarusian Society – including Fr Alexander Nadson»s translations of the Lives of St Euphrosyne and St Cyril of Turau, Dr Shirin Akiner»s translations of Sakrat Janovic»s Miniatures, etc. This she appeared keen to do, and has been in touch with Jim Dingley about this.

8) However, she insisted that there was no way we could get an extension of time. After I returned from Vilnia, I sent her all easily accessible translations (i.e., material I had on file in my computer), and she e-mailed me the proofs of the poems from Like Water Like Fire to check. (This is a matter of some 300 pages of poetry, and checking them is a major task.) It was not only a matter of checking for typographic errors – some poems needed emending because of changes in the English language in the past 30 years – e.g., «gay» which used to be an appropriate rendering of «viasoly» now means «homosexual.»

9) Moreover, in the course of checking the proofs, I realized that since my translations were first published, a number of the poems had been substantially emended by the authors. In certain cases, extra lines had been added (Viarcinski»s «Every Fourth One» is now more than three times the original length!). I realized I needed to check every poem against the Belarusian text that will be used in the CD, even with the classics, since in some cases (e.g., Bahdanovic), there are differences between the versions which were given me in the 1960s and those published in the past few years.

On 20 June I received some of the Belarusian texts (down to the letter H (Latin Alphabet). The rest were promised for next day, but never arrived.

10) Since my translations preserve – as far as humanly possible – the rhythm and rhyme scheme of the originals, emending these translations is not a matter of a few minutes. I continued to urge Miss Skomorokhova to press for more time. She said, however, that the UNESCO office in Moscow was now insisting on a deadline of 1 July for the delivery of all texts to them. During the next few days, she informed by e-mail that Shchasny was now talking of an edition of only 200 copies of the CD which will be «non-commercial»… and that a better version could be done later… Later, this became 50 copies now (»to satisfy UNESCO») and an improved version in September… However, I cannot help fearing that he was saying this simply to calm her down. Moreover, I do not know what he meant by «non-commercial» — but if he meant free distribution to university libraries etc… then those are surely precisely the kind of recipients who should not be sent inadequate versions. However, if Shchasny»s two-stage scenario really is going to be implemented – then it seems evident to me that the 1 July deadline was entirely arbitrary…

11) I have done what I can… But my time and strength are limited… and as the deadline approaches, I realise that I have not been sent the proofs of certain authors from Like Water Like Fire, which may simply be an oversight (but could just possibly involve considerations of «Political correctness»!)

12) As far as my own reputation is concerned, I am not particularly eager to have my work published in conjunction with the shoddy products of the Soviet era. However, for the sake of Belarusian literature, I felt, and indeed feel, that it is important that the CD should contain at least some work of reasonable quality.

And, in particular, I have tried to take into account the emendations that poets themselves have introduced into their work – or, in the case of the classics, to work with the texts which current scholarship considers the most authentic.

Time, however – an artificially imposed time-constraint – has defeated me…

I have done what I could… Forgive me that I could do no more…

Chaj Zhyvie Bielarus!

Vera Rich

London 30.vi.2005

<span class=»small»> Адкрыты ліст ад Веры Рыч, 30-га чэрвеня 2005 году. </span>

Дарагія сябры – пісьменнікі й аматары беларускае літаратуры.

Хтосці з вас магчыма ведае пра існаванне праекту стварэння кампакт-дыску беларускай літаратуры ў перакладзе [на ангельскую мову], які мае быць выпушчаны ў рамках праграмы ЮНЭСКА з удзелам бібліятэкі імя Янкі Купалы ў Менску.

На жаль, гэты праект не дасць, на маю думку, адпаведнай рэпрэзэнтацыі беларускай літаратуры, і хаця я зрабіла ўсё магчымае ў для абмежаванні ўчыненай шкоды, але з-за адмыслова навязанага абмежавання часу я нямагу зрабіць нігога больш. Таму я пішу не столькі выбачыцца (хоць я й зрабіла ўсё, што было ў маіх сілах і нават занядбала іншую працу і абавязкі!), але паспрабаваць вытлумачыць сытуацыю.

Хоць я й перакладала беларускую літаратуру амаль 50 гадоў і зьяўляюся, як я думаю, досыць добра ведамай у беларускім літаратурным коле асобай, але пра існаванне гэтага праекту даведалася зусім выпадкова толькі напрыканцы красавіка 2005 году.

Я адразу-ж паспрабавала даведацца, што адбываецца і чаму мяне не праінфармавалі (гэта асабліва цікава, бо асоба якая займалася складаннем кампакт-дыску кантактавала са мной па шэрагу розных падзеяў на працягу апошніх некалькі гадоў).

Цягам наступных некалькі тыдняў я даведалася пра наступнае:

1) Праект быў заплянаваны прынамсі год таму, ужо тады беларуская амбасада ў Лёндане была праінфармаваная пра гэта. Аднак ліст з гэтай інфармацыяй быў адкладзены ў бок і праігнараваны/забыты.

2) Асоба якая працавала у бібліятэцы імя Янкі Купалы і якая павінна была скласці кампакт-дыск не здолела вярнуцца з Вільні раней і, відавочна, амаль нічога не зрабіла.

3) Складанне была даручанае Сьвятлане Скамарохавай (калі ласка, заўважце, што яна аддае перавагу каб яе імя пісалі па-расійску — Скоморохова, Skomorokhova), якая ў той час была занятая сканчэннем сваей кандыдацкай дысэртацыі. У сваім аўтарэфэраце яна напісала, што кампакт-дыск будзе апублікаваны ў чэрвені 2005 (першапачатковы тэрмін). Калі я спыталася пра гэта, яна адказала што яна ўпісала гэтую дату як фармальнасць, дзеля захавання іміджу таго, што ўсё ідзе па пляне, і што яна чакае, што ёй дадуць больш часу.

4) Пазьней, аднак, яна паведаміла мне, што офіс ЮНЭСКА ў Маскве настойвае на тым, каб яна прытрымлівалася першапачатковага тэрміну, 21-га чэрвеня, ці заплаціла штраф.

5) Я навязала лучнасць з Джымам Дынглі (Jim Dingley), кіраўніком Ангельска-беларускага таварыства, арганізацыі зарыентаваную на знаёмства англамоўных колаў з беларускай культурай. Ён скантактаваўся з Уладзімірам Шчасным, кіраўніком беларускай дэлегацыі ў ЮНЭСКА. Хутка пасля гэтага спадарыня Скоморохова паведаміла, што тэрмін ёй перанеслі на два тыдні.

6) Як высьвятлілася, матэрыялы, якія яна на той час сабрала зьяўляліся перакладамі зробленымі яшчэ ў СССР з расійскага перакладу і асобамі, якія не валодалі літаратурнымі здольнасцямі ў ангельскай мове. Адпаведна, яны былі нізкай якасці, перанасычаныя памылкамі і проста не вартыя таго, каб рэпрэзэнтаваць прыгажосць і вытанчанасць арыгіналаў.

7) Для мяне было немагчымым патрапіць у Беларусь і даведацца больш у той час. Аднак я здолела сустрэцца з ёю на выхадныя 11-га і 12-га чэрвеня. Падчас сустрэчы яна паведаміла мне, што задума кампакт-дыску зьяўляецца ў тым каб уключыць «усё магчымае», прозу і паэзыю. Яна казала, што хацела уключыць мае пераклады з «Like Water Like Fire!» («як вада й полымя», анталогія беларускай паэзіі па-ангельску, 1971, ISBN: 0048910414). «The Images Swarm Free» (Лёндан 1982) і нават штосці з «Вершаў на Свабоду» <a href=»http://www.svaboda.org/info/poems_on_liberty.pdf»>[PDF]</a>. Яна таксама хацела выкарыстаць мой уступ з «Like Water Like Fire!» як уступ для кампакт-дыску. Я прапанавала, каб яна таксама ўключыла некалькі маіх перакладаў, якія друкаваліся у розных літаратурных часопісах, таксама як і некалькі іншых высокаякасных перакладаў, якія публікаваліся Ангельска-беларускім таварыствам – уключаючы пераклад айца Алеся Надсана «Жыцця Сьв. Еўфрасінні і Сьв. Кірылы Тураўскага», пераклад «Мініяютураў» Сакрата Яновіча доктарам Шырын Акінэр і інш. Як выглядала яна была вельмі захавочаная гэта зрабіць і дзеля гэтага навязала лучнасць з Джымам Дынглі.

8) Аднак яна настойвала на тым, што ёй ніякім спосабам не ўдасца атрымаць адтэрміноўку. Пасля майго вяртання з Вільні я выслала ёй лёгка даступныя пераклады (напрыклад, матэрыялы якія я мела у сваім кампутары) і яна імэйлам прыслала на праверку вершы з анталогіі «Як вада й полымя». (Гэта каля 300 бачынаў паэзыі, і праверка іх цяжкая задача). Гаворка-ж ішла не толькі пра праверку друкарскіх памылак, але і пра тое, што асобныя вершы патрабавалі рэдагавання з-за зьменаў у ангельскай мове цягам апошніх трыццаці гадоў – дзеля прыкладу слова «gay», якое раней мела сэнс у значэнні «вясёлы», зараз значыць «гамасэсксуальны».

9) Апрача таго, правяраючы тэксты, я зразумела што з часу друку маіх перакладаў некалькі вершаў былі істотна зьмененыя аўтарамі. У асобных выпадках дадатковыя радкі былі дабаўленыя («Кожны чацьвёрты» Вярцінскага зараз у тры разы большы памерам за першапачатковую даўжыню!) Я зразумела, што мне патрэбна параўнаць кожны верш, які плянавалася ўключыць у кампакт-дыск з арыгінальным беларускім варыянтам, нават клясыку, бо ў асобных выпадках (напрыклад з Багдановічам) ёсць розьніца паміж тэкстамі які мне далі ў 60-ыя і тымі якія друкаваліся цягам некалькіх апошніх гадоў.

20-га чэрвеня я атрымала некалькі беларускіх тэксатаў да літары «H» (лацінскі альфабэт). Рэшту абяцалі прыслаць назаўтра, але так ніколі не прыслалі.

10) Паколькі мае пераклады захоўваюць, — настолькі наколькі гэта ў чалавечйых сілах, — рытм і рытмічную схему арыгіналу, то выпраўленне гэтых перакладаў нельга зрабіць за некалькі хвілінаў. Я працягвала заклікаць спадарыню Скамарохаву прасіць больш часу. Аднак яна казала, што маскоўскі офіс ЮНЭСКА настойвае на канчатковым тэрміне першага ліпеня, на які ўсе тэксты павінны былі ім дастаўленыя. На працягу некалькі наступных дзён яна паведаміла мне імэйлам, што спадар Шчасны зараз гаворыць аб накладзе ў 200 кампакт-дыскаў, якія будуць некамэрцыйныя і што лепшая вэрсыя можа быць зробленая пазьней. Пазьней лічба 200 ператварылася ў 50 асобнікаў, каб «задаволіць ЮНЭСКА» зараз, і плян на палепшаную вэрсія ў верасьні. Аднак я баюся, што ён так кажа толькі каб суцешыць яе. Апрача таго я не ведаю, што ён мае на ўвазе кажучы пра «некамэрцыйнасць». Але калі ён мае на мэце свабоднае распаўсюджванне ва ўнівэрсытэцкія бібліятэкі і г.д., тады гэта дакладна той гатунак спажыўцоў, якім ня можна пасылаць неадэкватныя вэрсіі. Аднак калі двухэтапны сцэнар Шчаснага сапраўды пабачыць жыццё – тады гэта зьявіцца відавочным для мяне, што канчатковы тэрмін 1-га ліпеня напоўніцу быў прыцягнуты за вушы.

11) Я зрабіла ўсё, што я магла… Але мой час і сілы абмежаваныя… І паколькі канчатковы тэрмін набліжаецца я зразумела, што я не паслала карэктуры пэўных аўтараў з анталогіі «Як вада й полымя», якія магчыма былі-б недаглядам (але маглі-б патэнцыйна уключыць заўвагі ў «палітычнай карэктнасці»!)

12) І паколькі размова ідзе пра маю рэпутацыю, то ў мяне няма асабістага жадання, каб мае працы публікаваліся разам з падробкамі савецкай эпохі. Аднак для карысці беларускай літаратуры я адчувала і адчуваю, што вельмі важна, каб кампакт-дыск утрымліваў у сабе і некалькі якасных прац.

І я асабліва намагалася прыняць пад увагу тыя зьмены, якія паэты зрабілі самі ў сваіх творах ці, калі гаворка йдзе пра клясыку, працавала з тэкстамі якія сучаснае школьніцтва разглядае больш арыгінальным.

Аднак час, — штучна навязаныя тэрміны, — перамаглі мяне…

Я зрабіла, што я змагла… Выбачце мне, што я не здолела зрабіць больш…

Хай жыве Беларусь!

Вера Рыч

Лёндан, 30.VI.2005

<span class=»small»> (Пераклад на беларускую мову — Раман Кардонскі. Дробныя праўкі — Уладзімір Каткоўскі) </span>

    • Вера Рыч